Van de regen in de soep, of andersom.

Een koufront dwarrelt over Florida en zo kan het zijn dat het vanochtend een freezing 23 graden, die van Celsius, is bij het zwembad. Dus na het ontbijt gaat de Speedo weer aan, trek ik mijn dagelijkse baantjes (lijkt heel wat, maar het bad is maar twaalf meter) plus een paar extra en duik dan om op te warmen de jacuzzi in. Die staat op 104, dus daar word je wel warm van. Marion is vast wat aan het voorwerken om Maandag niet helemaal te verzuipen bij de Zweedse vrachtwagenboer, dus heb ik de hele bak voor mezelf en met WJRR streamend via de Iphone app over de Bluetooth speaker die ze van diezelfde Zweed heeft gehad is dat voorwaar geen straf.

 

Hier en daar verschijnen wat wolkjes aan het zwerk, maar dat heeft de meest positieve weerman van Orlando en omstreken, Brian Shields van WFTV.com, al aangekondigd, dus is er nog geen paniek, zeker omdat die gele bol nog steeds de overhand heeft. Dat blijft zo tot het moment dat we weg moeten voor onze lunchdate, dan begint het iets te sputteren. Dus nemen we uit voorzorg de inhouse umbrella maar mee, maar die schrikt de wolken zo af dat ze maar besluiten het nat te bewaren. Bij aankomst op het Rolling Oaks plein zien we vanaf onze bijna prefered parkeerplaats dat onze medelunchers al staan te wachten bij Sweet Tomatoes, de lunchroom van keuze. Nog nooit live ontmoet, maar door Floridaforum.nl en wederzijds blogvolgen herkennen we elkaar moeiteloos, dus voorstellen is een formaliteit.

 

Ton, voorheen Tele, en zijn Lidy waren ons 5 minuten voor en tot hun verbazing was er bij de Zoete Tomaatjes een wachtrij, zodat ze direct live maar een call-ahead seating hebben gedaan waardoor we direct aan tafel kunnen. Vooruitdenken noemen we dat. En aangezien het voor ons een buffettendebutantenbal (3x woordwaarde) is laten we ons leiden door de pro’s. Zij verblijven hier 3 maanden per winter en zijn dus behoorlijk doorgewinterd wat dat betreft. En dat blijkt al gelijk, eerst met je dienblad naar de kassa, en dus de verleidelijke lange saladbar letterlijk links laten liggen, de inkom betalen, 3x oud, 1x minder oud, tafeltje zoeken, en dan aanvallen. Zelfs de voorkeur voor een tafel boven een booth heeft een reden. Schuif je in een restaurant eenmalig de booth in en laat je je bedienen, hier moet je zelf op pad en is een tafel veel handiger om aan en af te schuiven. Zo worden hier nieuwigheden geleerd waar je bijstaat.

 

En zo gaan we gemuteerd op pad om voedsel te bemachtigen. Gemuteerd omdat anders de tafel onbezet is en je je plaats, of in het ergste geval je tas, kunt kwijtraken. De salades laten we nog even links liggen, we beginnen bij de soepen. Daar zijn er vele van, maar ik hou het bij de eerste bak in de rij, de uiensoep. Moeilijk te lepelen, zeker met kaas er op, zeer vullend, maar o zo lekker, hoewel de andere soepen er ook niet verkeerd uitzien. Al keuvelend werken we zo naar de salade toe, en in het 10 meter lange tweezijdige buffet ligt werkelijk voor elck wat wils, behalve voor Marion dan, die is niet zo van de salade. Maar Ton, Lidy en mijzelve vinden onze groene weg en Marion zoekt de Bakery op voor haar voeding. Nu ben je bij zo’n buffet gauw geneigd om te veel op het bord te gooien, maar wij houden het beschaafd, in tegenstelling tot sommige anderen, die opscheppen alsof het de laatste keer is en waarlijk moeten balanceren om hun bord zonder afglijers op tafel te krijgen. Uiteraard blijft het meeste op het bord liggen als het personeel het afruimt. Dat zal wel nooit anders worden.

Maar wij eten keurig onze rode plastieken bordjes met uiterst fris en smakelijk voedsel leeg en zouden zelfs voor een volgend rondje vanhetzelfde kunnen gaan, maar je kunt overdrijven, of hebberig zijn, kies maar wat uitkomt. Voor ons is het toetje aan de beurt en kruislings over tafel gelijk verdeeld. Het ene kruis voor (soft)ijs met toppings, het andere voor, hoewel verschillende, pudding. En dienstbaar als Ton altijd al was, getuige de vele goede en praktische bijdrages op het Floridaforum, biedt hij ons als een ervaren ober daarna nog een kop koffie aan. We hadden nog uren luchtige conversatie, vakantie-ervaringen en wat dies meer zij kunnen uitwisselen, maar als in een buffetrestaurant de honger op is, zit je tijd er op. Maar er zal ongetwijfeld in de toekomst nog wel een gelegenheid zich aandienen, en dan houden we ons zeer zeker weer aanbevolen.

 

Voor de deur nemen we afscheid en zien we, gezien de voorbijgevlogen tijd, maar af van een bezoek aan de Fashion Mall, want tegen de tijd dat we daar zijn (Orlando Noord) komt net zo’n beetje de spits op gang en we moeten dan ook nog terug. Hoewel er na al die jaren nog genoeg te zien is hier in dit dorp vinden we het geen goed plan om dat vanuit een stilstaande of langzaamrijdende automobiel te doen. Dus slaan we de 429 over en rijden door naar de buurtWalmart voor wat kleine boodschapjes (en vergeten natuurlijk weer wat 😁) Als we eenmaal binnen zijn gaat bijna het dak er af, zo’n lawaai. Daar is dan eindelijk de voorspelde regen, en niet zo’n klein beetje ook. Gelukkig hebben we een paraplu bij ons. Wat minder gelukkig is dat die nog in de auto ligt. Nu is regen maar gewoon water en hier nog warm water ook, dus wagen we de stap en zitten we een paar druppels later in de GMC die gelukkig vrij vooraan staat. De volgende halte is thuis, voor nog wat koffie en wat R&R.

Hoewel het pas Donderdag is doen we de maaltijd vanavond toch bij Fridays, een breuk in onze eigen traditie. Maar vorige week Vrijdag was het onze Anniversary en dan eten we traditioneel bij Abuelo’s en morgen is het onze laatste avond en die is volgens traditie voor Texas Roadhouse. Twee tradities tegen één, dat win je nooit, dus vanavond Home of the Jack Daniels Steak, en ze smaken zoals altijd voortreffelijk, net als de “hele dag happy hour” rumcocktails. De koffie smaakt thuis ook mooi en we duiken weer voor de buis. Weinig favo’s vanavond, maar wel een Blacklist, gelukkig.

Morgen doen we weer een poging voor de Fashion Mall, want zonder mode kom je nergens. Hoe dat afloopt zal ik jullie meedelen in een volgend rapport.